Umut Tohumu
Zamanın muazzamlığını ancak geriye doğru bakarak anlayabiliyorum. Geçtiğimiz yıl bu palmiyenin altında uzanıp, bir zaman yeşil ve yumuşak olan, etrafına gölge, serinlik ve oksijen sağlayan yaprakların sertleşerek gövdeye dönüşmesini incelemiştim. Her sertleşen dal bir döngünün başlangıcını ifade ediyor gibi gelmişti. Doğada döngüler döner iken şekiller değişiyor. Yeşil dal gövdeden filizleniyor, yapraklarını genişletiyor, karbon ve oksijen döngüsünde üzerine düşeni yapıyor, yeni bir yeşil dal çıkarken, kendisi kuruyor, sertleşiyor ve bitkiyi dış etkenlerden koruyan sert bir kabuğa dönüşüyor.
Geçtiğimiz yıl bu düşünceler içerisinde gezerken, önümde beni bekleyen anların bende yaratacağı değişimleri tahmin etmeye çalışmıştım. Kendimi düşünürken bulduğumda sorduğum en önemli soruyu yine sormuştum kendime. Ne istiyorsun? Cihan ne ister?
Annem ilgi alanı çok geniş, 1980 Türkiye’sini 10'lu yaşlarında yaşayan bir kadın. Birçoğumuzun annesi gibi meslek olarak evimizin iç işleri ile ilgilenmeyi seçmek durumunda kalmış, kendi ilgi alanlarının peşinden gitmek yerine, 4 çocuk yetiştirmiş bir kadın. Bilgiye erişimin kısıtlı olduğu zamanlarda, annem erişebildiği tüm bilgileri bizimle paylaşmanın yolunu bulmaya çalışırdı. Sağlık ansiklopedilerindeki insan anatomisi ile ilgili görselleri, yazıları 7–8 yaşlarındayken bize anlatırdı. İnsan vücudunda isimlendirdiğimiz tüm organları, uzuvları sokaktan önce annemden öğrenmenin ne kadar faydalı olduğunu sonradan anladım.
Sonradan anladığım başka bir şey de, bilimsel doğruluğu olan bir bilgiyi 7–8 yaşındaki bir çocuğa anlatmanın zorluğuydu. YGA’da çocuklarla yaptığımız sohbetlerde, Twin’de oluşturduğumuz içerik ve ürünlerde bunun zorluğunu birebir yaşadım. Bir soruya cevap verebilmek için o cevabı derinlemesine anlamak gerekiyor. 1 dakikalık bir anlatımı yapabilmek için 10 saatlik bir anlama yolculuğuna çıkmak gerekiyor. “Zorluk Bolluktur” diyerek zorluk hissini bolluk hissine çevrimeme yardımcı olan insanlar sayesinde bugün yaptığım işi sevgi ile yapabiliyorum. Henüz 21 yaşında anne olmuş, 24 yaşında üçüncü, 29 yaşında dördüncü çocuğunu dünyaya getirmiş, etrafında benim bugün bulduğum bir desteğe sahip olmayan bir kadının bunu her çocuğunda tekrar tekrar başarabilmesi soru sormaya, anlamaya değer bir deneyim.
3 ay önce bir telefon konuşmamızda kardeşim Haydar anneme “Anlatsana biraz, annelik nasıl bir his” diye sordu. Sanırım sonrasındaki 15 dakikada kendisini sadece dinledik. Sohbet muazzam bir his yarattı. Annemi dinlerken zihnimde canlananları annemin kontrol ettiğini hissetmeye başladım, bizi kendi gönlünde bir yolculuğa çıkarmıştı. Bu yolculuk içerisinde annemin yaşadığı bütün kaygıları ve sevgileri biz de yaşadık. Birebir kelimeler midir emin değilim. Annemden duyduğumu hissettiklerim şöyleydi:
“Sizin çok güzel insanlar olduğunuzu biliyorum. Bugüne kadar yaptıklarınız ile gurur duyuyorum. Bugünden sonra da huzurla yaşayacağınıza, kendiniz ve etrafınızdakiler için en doğru boşluğu dolduracağınıza dair umutluyum. Ama bir yandan da benim bir parçamsınız ve sizi özlüyorum, daha fazla sizinle olmak istiyorum. Benimle olmanızı istiyorum. Bilemiyorum işte, öyle bir his…”
Göğe yükselmeye devam eden yeşil palmiye dalları bitkiyi besliyor, büyütüyor, geliştiriyor. Sertleşen palmiye dalları bitkiye büyüyebileceği bir koruma sağlıyor, henüz sertleşmeyen yeşil dalların işini kolaylıyor. Sert dal yeşil dalın kendisi ile kalmasını istiyor, yeşil dal güneşten daha fazla faydalanmak ve bitkiyi beslemek için yola devam ediyor. Sert ya da yumuşak, yeşil ya da kahverengi… Aynı tohumdan çıkan dalların hepsi bitkinin devamlılığı için çalışıyor.
Bugün 32 yaşındayım ve 1 yıl geriye bakıp palmiye ağacının altında kendime sorduğum soruyu tekrar soruyorum. Cihan ne ister?
Tam insan olmak istiyorum. Annemin benim için yaptığının farkında olmak istiyorum. Koşulsuz sevgisini seçimlerimle onurlandırmak istiyorum. İhtiyaç olduğunda büyümek, ihtiyaç olduğunda beslemek, ihtiyaç olduğunda korumak istiyorum.
İhtiyaç olduğunda da umut tohumu olmak istiyorum.
Bu ihtiyacın tüm isteklerimden daha önemli olduğunu hatırlatan herkese teşekkür ederek yaşamaya devam etmek istiyorum.
